Rozdział 21

Ale nie byłam w szpitalu. To nerwy. Na pewno jest wszystko dobrze. Drzwi się otworzyły i wszedł Harry o jednej z kul. Niósł mi śniadanie. - Hej malutka. Wszystko dobrze ?

 - To Ty mi powiedz.

- Ale że co? Jak się czujesz? - postawił na moich kolanach śniadanie.

- Co z dzieckiem ?

21:18

- Wszystko dobrze. Spałaś dwa dni.

- Jak Twoja noga ? - czułam, że coś między nami jest nie tak.

- Dobrze. Zjedz.

- Nie mam apetytu.

- Ale nie jesteś sama. - Pogłaskał mój ledwo widoczny brzuszek. - Jedz.  - Westchnęłam i zjadłam. Mniej niż połowę. Harry odłożył podparcie. - Przesuń swój zgrabny tyłek -Przesunęłam się z trudem. Nadal byłam taka osłabiona. Położył się obok i objął mnie ręką. Przysunął mnie do siebie. - Poleżysz sobie i odpoczniesz. Wszystko będzie dobrze tak? Kocham cię, bardzo cię kocham. Bałem się, że was stracę.

- Harry ja nie mam na nic siły. Na nic. Nawet się podnieść. Boje się.

- Musisz odpoczywać. Jesteś osłabiona. - miał czerwone oczy, czyli płakał czyli wcześniej musiało być źle.

- Dlaczego płakałeś ?

- Nie płakałem.

- Widzę. Powiedz.

- Mówiłem. Kr...krwawiłaś i się bałem.

- Czy.. zawiozłeś mnie na szpital ?

- Tak. Byłaś na obserwacji, pod kroplówką. Kazali cię wziąć, ale kroplówkę wciąż masz - pokazał ma kabelki. Powstrzymywałam się, żeby nie płakać. Schowałam twarz w jego koszuli.

Głaskał mnie po plecach i to ja poczułam pierwsza jego łzy, niż sama nimi wybuchnęłam.

- Mamusiu ? - Darcy do nas przyszła.

- Darcy, uważaj. Mama się źle czuje.

- Tata mazgaj. - usiadła delikatnie na łóżku i trzymała mnie za palec. Uśmiechnęła się. Przecież nie wiedziała co się dzieje. To dziecko. I tak już bardzo wystraszone ostatnio. 

- A ty jadłaś? Babcia zrobiła ci śniadanie? - spytał.

- Tak. Mamusiu.. bo ja zrobiłam ciasteczka, ale nie wiem czy Ci będą smakować . Bo tata był mazgaj i nie chciał mi pomóc.

- To....nasza kuchnia jest stoi?

- Tak. Wujek Louis mi pomagał, ale on gotować nie umie.

- To przynieś te ciastka i spróbujemy. - Uśmiechnęła się i pobiegła na dół. Cały czas coś łomotało i pikało. Rozejrzałam się po pokoju. Jedna maszyna sprawdzała moje serce, a druga... stan maluszka. Byłam podpięta do kroplówki.

- Taki domowy szpital mamusiu - Harry musnął moje usta i wstał biorąc obie kule. - Zaraz wrócę. A jak coś to naciśnij guzik. Kiwnęłam głową i zamknęłam oczy. Zawiodłam.

Leżałam tak długi aż przybiegła Darcey. 

- Proszę - podała mi ciastka z uśmiechem

- Dziękuję maleńka. - pocałowałam ją w policzek i spróbowałam. Nie były złe tylko strasznie słodkie.

- Są dobre, tylko za dużo cukru wiesz ? Ale tak to super

- Super - uśmiechnęła się. - No i wujek kupił pampersy. Powiedział, że będą na zapas a on Później nie będzie wydawał pieniąż...- Louis który wszedł do pokoju zaslonił jej buzię i uśmiechnął się do mnie.

- Cześć Lou. - przywitałam się.

- Jak się czujesz mamuśko?

- Słabo, a ty tatuśku ?

- Ja? Świetnie. Użeram się z nią, Avalon, Niallem wyżerającym wszystko z lodówki, zała..z Harrym i Zaynem który podpieprza mi szlugi.

- Oj przestań. Darcy jest urocza. - Wypuścił powietrze z ust i już nic nie powiedział.

- Koniu.. - Darcy przytuliła się do jego nóg.

- Cicho ty mała zołzo. Idziemy.

- Wujaszku.. - zaczęła się kołysać. Przerzucił ją przez ramię i wyszli. Znów zamknęłam oczy.

I osłabiona zasnęłam. Kiedy się obudziłam minęły kolejne 3 dni, ale tym razem byłam w szpitalu. Obok mnie była tylko Avalon i mama Harry'ego.

- Gdzie Harry ? Popatrzyły na siebie. 

- W domu. - odpowiedziała Anne.     

- U lekarza. - odparła Ava.

- Gdzie do cholery jest Harry ?

- Nie denerwuj się. Jak się czujesz?

- Gdzie. Jest. Harry ?!

- U psychologa. zaraz wróci.

- Dlaczego tam jest ?

- Louis. Zostaw mnie. Już - usłyszałam i mój narzeczony wszedł do sali. Powoli bo o tych kulach ale podszedł i wziął mnie za rękę. On sypia? Bałam się zapytać o dziecko. 

- Hazz.. - szepnęłam.

- Byłaś w śpiączce wiesz? - zaśmiał się. - I ja myślałem że się nie obudzisz. Ale obudziłaś. A wiesz co powiedział mi lekarz? -uśmiechal się. Zwariował chyba. - Ze nasze maleństwo jest zagrożone. Nie chciałam na niego patrzeć. Obwiniał mnie. Wiem to. 

- Zayn. - zwróciłam się do mulata - Zabierz go stąd. Proszę.

- Nie wyjdzie. Jak go zabiorę t0 sfiksuje do końca. - Zamknęłam oczy. Będę spokojna.

Godzinę później tylko Harry był w mojej sali. Uderzał małą piłką o ścianę.

Nie odzywałam się do niego. Przerażał mnie. 

Coś było nie tak. On miał depresję, ja musiałam leżeć w szpitalu.

- Miś..

- Tylko nie mów, że się źle czujesz. - spojrzał na mnie. - Co się stało?

- Chodź do mnie. - wyciągnęłam do niego rękę.

- Nie, bo mogę zrobię ci krzywdę.

- Zrobisz mi krzywdę jak tutaj nie przyjdziesz. Jak ty nie przyjdziesz to ja wstanę. - Podszedł do mnie. Usiadłam na łóżku i posadziłam go obok siebie.  On nie obwiniał mnie tylko siebie.

- Przytul mnie. Pocałuj. Powiedz, że kochasz i wszystko będzie dobrze.

- Ostatnio tak mówiłem i nie było - szepnął otulając mnie ramieniem.

- Bo to przeze mnie..

- Nie

- Tak.

- Niby jak twoja ? Moja. Naraziłem cię na stres.

- Harry.. - pocałowałam go długo. Oddał pocałunek trzymając moja dłoń.

- Zabierzesz mnie do domu ?

- Nie mogę..

- Dlaczego ?

- Bo ja nie umiem się dobrze wami zająć.

- Tylko przy Tobie będę spokojna. - Pocałował mnie w czoło i mocniej przytulił.

- Kocham Cie Harry.

- Ja ciebie tez.

- Idziemy do domu.

- Ale to niebezpieczne.

- Przestań.

- Jutro cię wezmę.

- Dzisiaj.

- Nie mogę.

- Misiu..

- Naprawdę nie mogę. Tam jest bałagan.

- Jak to ?

- No mieszkali tam chłopcy. Przynosili mi ubrania.

- Obiecaj mi jedną rzecz Harry.

- Tak.

- Obiecaj.

- Ale co.

- Najpierw obiecaj.

-Najpierw powiedz.

- Pojedziesz do domu się wyspać.

- Nie zostawię was.

- Albo pojedziesz do domu, albo ja nic nie zjem.

- Nie mów tak.

- Masz jechać do domu odpocząć.

- Nie chce cię zostawiać.

- A ja nie chce, zebysmy sie zamienili miejscami.